Druga część przeglądu interpretacji podatkowych z marca i kwietnia 2018 r. przynosi odpowiedzi m.in. na następujące pytania:
- czy wypłacone pracownikowi kwoty z tytułu częściowego zwrotu kosztu paliwa w formie stawki dziennej za dojazdy z domu do miejsca wykonywania pracy mogą być wolne od podatku?
- jakie są skutki podatkowe zorganizowania dla pracowników wycieczki turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkowej dofinansowanej z zfśs?
- czy należy korygować PIT-11 po opłaceniu za pracownika / zleceniobiorcę zaległych składek ZUS?
- jak w kontekście PIT traktować zniżki na zakup wytwarzanych przez pracodawcę usług oferowanych pracownikom oraz jego rodzinie?
- czy podlega opodatkowaniu wartość polisy ubezpieczeniowej wykupionej dla pracowników?
Zestawienie interpretacji (aby przejść do konkretnego zagadnienia wystarczy kliknąć w jeden z poniższych odnośników):
Czy tworzenie projektów graficznych w ramach umów o dzieło uprawnia do kosztów w wysokości 50%?
Czy należy korygować PIT-11 po opłaceniu za pracownika / zleceniobiorcę zaległych składek ZUS?
Czy podlega opodatkowaniu wartość polisy ubezpieczeniowej wykupionej dla pracowników?
Czy przyznanie pracownikom kart przedpłaconych nabytych z zfśs podlega opodatkowaniu?
Czy wypłacone pracownikowi kwoty z tytułu częściowego zwrotu kosztu paliwa w formie stawki dziennej za dojazdy z domu do miejsca wykonywania pracy mogą być wolne od podatku?
Data wydania interpretacji: 25-04-2018
Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.155.2018.1.AMN
„(…) zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.
Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.
Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są np.:
- ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109 z późn. zm.),
- ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2015 r., poz. 2100, z późn. zm.),
- ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163, z późn. zm.).
Tak więc, powyższe zwolnienie obejmuje zwrot kosztów (wypłacenie ryczałtu, tzw. kilometrówka) tylko niektórym pracownikom, dla których szczególne ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu.
(…) częściowy zwrot kosztu paliwa w formie stawki dziennej za dojazd z domu do miejsca wykonywania pracy przyznany pracownikowi w oparciu o stosowny aneks umowy o pracę, nie mieści się w dyspozycji cytowanego powyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak już wcześniej wspomniano, zwrot ten nie wynika wprost z jakiegokolwiek przepisu odrębnej ustawy, lecz następuje na podstawie przywołanego powyżej zapisu w aneksie do umowy o pracę. Wnioskodawca zaś nie wskazał w opisie zdarzenia przyszłego, jakoby Spółka miała stanowić zakład pracy, którego działalność regulowana jest przez odrębną ustawę, z przepisów której wynikałaby wprost możliwość przyznania pracownikowi prawa do zwrotu przez zakład pracy kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego jego własność dla potrzeb zakładu pracy, albo z przepisów której wynikałby wprost obowiązek ponoszenia ww. kosztów przez zakład pracy.
Stosownie zaś do treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw. A zatem, należy zaznaczyć, że przedmiotowym zwolnieniem są objęte tylko te świadczenia, które wynikają z przepisów odrębnych ustaw nakazujących pracodawcy zwracanie tego rodzaju wydatków.
Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego nie wynika również, aby podstawą wypłaty częściowego zwrotu kosztów paliwa w formie stawki dziennej za dojazdy z domu do miejsca wykonywania pracy były regulacje zawarte w innych ustawach. Wobec powyższego otrzymanego przez pracownika świadczenia, tj. rekompensaty kosztów dojazdu nie można zakwalifikować również do dochodów zwolnionych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 112 ww. ustawy, z uwagi na zakres objęty dyspozycją tego artykułu.
Należy dodatkowo wskazać, że przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego nie daje podstaw do zastosowania innego ze zwolnień przedmiotowych związanych z możliwością uniknięcia opodatkowania przychodów wypłaconych pracownikowi w ramach częściowego zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego do celów dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:
- podróży służbowej pracownika,
- podróży osoby niebędącej pracownikiem
– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.
(…) pod pojęciem podróży służbowej rozumie się podróż pracownika w celu wykonania na polecenie pracodawcy zadania służbowego konkretnej sprawy służbowej, wyraźniej poleconej mu przez pracodawcę poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. Zadanie to należy rozumieć jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej w sposób stały w ramach stosunku pracy.
Bezsprzecznie zatem w opisanym zdarzeniu przyszłym przejazd pracownika z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, nie stanowi podróży służbowej. Kwota zwrotu wydatków, o których mowa we wniosku nie może więc zostać zakwalifikowana do świadczeń objętych zwolnieniem, określonym w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi bowiem ona zwrotu kosztów związanych z podróżą służbową.
Mając na uwadze powyższy opis zdarzenia przyszłego i przedstawione przepisy prawa stwierdzić należy, że pracownicy otrzymają świadczenie od swojego pracodawcy, które nie zostało objęte jakimkolwiek ze zwolnień przedmiotowych ujętych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wobec powyższego, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wypłacone pracownikowi kwoty z tytułu częściowego zwrotu kosztu paliwa w formie stawki dziennej za dojazdy z domu do miejsca wykonywania pracy prowadzi do powstania u tego pracownika przychodu ze stosunku pracy i w konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będzie zobowiązany do ustalenia przychodu po stronie pracownika i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. (…)”.
Czy tworzenie projektów graficznych w ramach umów o dzieło uprawnia do kosztów w wysokości 50%?
Data wydania interpretacji: 25-04-2018
Sygnatura: 0115-KDIT2-1.4011.71.2018.2.AS
„(…) aby było możliwe zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów, warunkiem koniecznym jest, aby osoba wykonująca czynności wynikające z umowy o dzieło stworzyła utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jej działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz osoba ta dokonała rozporządzenia prawami albo skorzystała ze swoich praw. Pojęcie „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielenie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych mieści się w ich zakresie.
Fakt korzystania przez podatnika z prawa autorskiego powinien być udokumentowany, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu lub by doszło do rozporządzenia prawami autorskimi do tworzonego dzieła. Wykonanie pracy twórczej nie oznacza bowiem automatycznie powstania utworu i przejścia praw z tego tytułu na zleceniobiorcę.
Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli wykonywane obowiązki sprowadzą się do działalności twórczej i określone zostało wynagrodzenie za przeniesienie praw autorskich. Z treści zawartej umowy powinno więc wynikać, że wynagrodzenie (lub jego wyodrębniona część) stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny, czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która jest związana z przeniesieniem lub korzystaniem z praw autorskich oraz pozostałej jego części związanej z wykonaniem usługi. (…)
Dla zastosowania preferencyjnych kosztów uzyskania przychodów konieczne jest zatem określenie honorarium za rozporządzenie prawami autorskimi, a więc wynagrodzenia za przeniesienie praw do konkretnego stworzonego utworu.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje działalności w zakresie „sztuk plastycznych”, ani też nie odsyła w celu wyjaśnienia zakresu tego pojęcia do innych przepisów prawa. Poszukując znaczenia tego pojęcia, należy odnieść się do języka powszechnego. Zgodnie z definicjami słownikowymi, sztuki plastyczne to:
- dziedzina twórczości artystycznej, z którą wiążą się dzieła sztuki doznawane wizualnie, mające charakter płaszczyznowy (wytwory malarstwa, rysunku i grafiki) i trójwymiarowy (wytwory architektury, rzeźby i rzemiosła artystycznego) [Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996 r., Tom III, str. 398];
- nazywane też pięknymi, obejmują architekturę, rzeźbę, malarstwo, grafikę i rzemiosło artystyczne [Słownik terminologiczny sztuk pięknych, wydawnictwo PWN, praca zbiorowa, Warszawa 1997, str. 404].
Tworzenie projektów graficznych przez wykonawców na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło można zaliczyć do działalności twórczej w zakresie sztuk plastycznych i w związku z tym można zastosować do nich przepis art. 22. ust. 9 pkt 3 ww. ustawy.
Odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro:
- osoby z którymi Wnioskodawca zawarł umowy o dzieło są twórcami, a ich prace są utworami w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
- wynagrodzenie z tytułu umów o dzieło stanowi w całości wynagrodzenie za przeniesienie majątkowych praw autorskich,
- konkretne utwory są utworami sztuki plastycznej (graficznej),
to w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca może w stosunku do wykonawców umów o dzieło zastosować 50% koszty uzyskania przychodów, przy czym koszty te nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1. (…)”.
Jakie są skutki podatkowe zorganizowania dla pracowników wycieczki turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkowej dofinansowanej z zfśs?
Data wydania interpretacji: 24-04-2018
Sygnatura: 0114-KDIP3-2.4011.178.2018.1.MK
„(…) dokonując oceny czy udział w wycieczkach turystyczno-krajoznawczych prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (…), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:
- po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.
Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż udział pracowników w wycieczkach turystyczno-krajoznawczych organizowanych na terenie Polski bądź za granicą, sfinansowanych w części z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, które będą miały na celu integrację pracowników, a także budowanie pozytywnych relacji między nimi oraz umożliwienie pracownikom aktywnej formy wypoczynku nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca jako płatnik, nie będzie miał obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (…)”.
Czy należy korygować PIT-11 po opłaceniu za pracownika / zleceniobiorcę zaległych składek ZUS?
Data wydania interpretacji: 28-03-2018
Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.25.2018.2.AN
„(…) korekta deklaracji (informacji) ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. kwota przychodu, wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji.
Powyższe ma zatem zastosowanie m.in. do korekt informacji PIT-11.
Jednakże mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku uznać należy, iż szkoła nie powinna dla każdego ubezpieczonego skorygować PIT-y roczne za lata 2012-2016, gdyż w tych latach deklaracje i informacje były sporządzone prawidłowo, odzwierciedlały zaistniały w tamtych latach stan faktyczny.
Należy zauważyć, że Wnioskodawca w 2017 r. zapłacił za ubezpieczonych składki na ubezpieczenia: emerytalne i rentowe oraz ubezpieczenie zdrowotne. Zatem w tym roku powstał przychód ubezpieczonych.
Zatem fakt uiszczenia przez Wnioskodawcę w 2017 r. brakującej kwoty składek nie może znaleźć odzwierciedlenia w korygowanej informacji PIT-11 za lata 2012-2016, bowiem w tych latach nie były pobrane ww. składki.
Reasumując, w sytuacji przedstawionej we wniosku na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek skorygowania wystawionych w latach 2012-2016 informacji PIT-11. (…)”.
Jak w kontekście PIT traktować zniżki na zakup wytwarzanych przez pracodawcę usług oferowanych pracownikom oraz jego rodzinie?
Data wydania interpretacji: 20-04-2018
Sygnatura: 0114-KDIP3-2.4011.116.2018.1.AK1
„(…) Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako pracodawca umożliwia swoim pracownikom (w rozumieniu art. 2 kodeksu pracy) zatrudnionym na podstawie umowy o pracę zakup wytwarzanych przez siebie usług z procentową zniżką (procent zniżki uzależniony jest od stażu pracy pracownika u Płatnika). Możliwość korzystania ze zniżek regulowana jest w wewnętrznym dokumencie zwanym „Regulamin udzielania zniżek pracowniczych”. Z „Regulaminu zniżek pracowniczych” wynika m.in., że osobami uprawnionymi do korzystania ze zniżek na imprezy turystyczne są pracownicy zgodnie z definicją zawartą w art. 2 kodeksu pracy z zastrzeżeniem punktu 3), którzy zatrudnieni są u pracodawcy co najmniej 12 miesięcy, którzy nieprzerwanie świadczą pracę (z każdego tytułu) przez okres dłuższy niż 1 miesiąc kalendarzowy (30 dni). Zniżka może obejmować pracownika, jedną osobę towarzyszącą (nieuprawnioną do zniżek u Pracodawcy) oraz dzieci. Jeden raz w roku ze zniżki mogą skorzystać dzieci oraz współmałżonek/partner życiowy/rodzic dziecka Pracownika razem z dziećmi. Jeżeli uczestnikami rezerwacji są dwie osoby mające prawo do zniżki, to ich prawa do zniżki nie sumują się, natomiast każda z nich ma prawo do objęcia zniżką jednej osoby towarzyszącej. Aby skorzystać ze zniżki pracowniczej Pracownik musi mieć w dniu wyjazdu status „zatrudniony”. Ze zniżki pracowniczej nie może skorzystać Pracownik, który znajduje się w okresie wypowiedzenia (jeśli stroną wypowiadającą jest Pracownik).
W świetle tak przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skorzystanie przez pracownika zatrudnionego przez Wnioskodawcę z ww. zniżki pracowniczej przysługującej jedynie pracownikom Wnioskodawcy i jego dzieciom oraz współmałżonkowi/partnerowi życiowemu/rodzicowi dziecka Pracownika, stanowi wymierną korzyść – przysporzenie majątkowe, dzięki zaoszczędzeniu wydatku z tytułu zakupu wytwarzanych przez Wnioskodawcę usług z procentową zniżką, uzależnioną od stażu pracy pracownika u Wnioskodawcy.
Korzyść ta w tym wypadku jest przypisana konkretnemu pracownikowi, korzystającemu z tytułu zakupu wytwarzanych przez Wnioskodawcę usług z procentową zniżką, uzależnioną od stażu pracy pracownika u Wnioskodawcy. Ponadto jest korzyścią uzyskaną przez pracownika w sposób dobrowolny, bez przymusu. Pracownik sam składa wniosek o udzielenie zniżki. Gdyby osoba korzystająca z przedmiotowej zniżki nie należała do grona pracowników Wnioskodawcy, to byłaby zobligowana do poniesienia znacznie większego wydatku z tytułu zakupu wytwarzanych przez Wnioskodawcę usług, w porównaniu do pozostałych klientów Wnioskodawcy. Przysporzenie to ma zatem swoje źródło w łączącym tego pracownika z Wnioskodawcą stosunku pracy. Skorzystanie z ww. zniżki nie jest możliwe przez klientów niezwiązanych w żaden sposób z Wnioskodawcą. Celem udzielenia przedmiotowej zniżki nie jest zatem uatrakcyjnienie oferty Wnioskodawcy, nie ma charakteru promocyjnego czy też biznesowego. Ma zaś na celu uprzywilejowanie pracowników Wnioskodawcy.
Również w sytuacji, gdy przedmiotowe zniżki dotyczą dzieci Pracownika oraz współmałżonka/partnera życiowego/rodzica dziecka Pracownika, należy zauważyć, że podstawą przyznania zniżki pracowniczej na zakup wytwarzanych przez Wnioskodawcę usług jest łączący pracownika z pracodawcą stosunek pracy. Oznacza to, że gdyby nie ów stosunek prawny dzieciom Pracownika oraz współmałżonkowi/partnerowi życiowe/rodzicowi dziecka Pracownika nie przysługiwałaby zniżka pracownicza na zakup wytwarzanych przez Wnioskodawcę usług. Nie ma zatem uzasadnienia, aby w takim przypadku przychód przypisywać osobie trzeciej, zamiast pracownikowi – w tym przypadku nieodpłatne świadczenie w postaci zniżki otrzymuje pracownik. Przychodem pracownika jest/będzie wartość zniżki pracowniczej na zakup wytwarzanych przez Wnioskodawcę usług dotycząca dzieci Pracownika oraz współmałżonka/partnera życiowego/ rodzica dziecka Pracownika, czyli wartość, która powoduje „ubytek” w majątku pracodawcy, czy też dokonane jest kosztem majątku pracodawcy.
Wobec powyższego, pobranie przez Wnioskodawcę – od pracownika korzystającego z procentowej zniżki uzależnionej od stażu pracy pracownika u Wnioskodawcy z tytułu zakupu wytwarzanych przez Wnioskodawcę usług, rodzi/będzie rodziło po stronie tego pracownika powstanie przychodu, który należy zakwalifikować do źródła wskazanego w powołanym powyżej przepisie art. 10 ust. 1 pkt 1, czyli do przychodu ze stosunku pracy. Należy w tym miejscy zaznaczyć, że wartość tego przychodu stanowi/stanowić będzie kwota przyznanej zniżki pracowniczej obejmująca pracownika oraz dzieci Pracownika, współmałżonka/partnera życiowego/rodzica dziecka Pracownika.
Tym samym, na Wnioskodawcy ciążą/będą ciążyć obowiązki płatnika z ww. tytułu. Wnioskodawca winien ww. przychód uwzględnić przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za dany miesiąc. Wnioskodawca, działając jako płatnik, ma wówczas obowiązek doliczyć wartość zniżki pracowniczej przyznanej w danym miesiącu pracownikowi, do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie natomiast do treści art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, Wnioskodawca jest obowiązany/ będzie obowiązany przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11). (…)”.
Czy podlega opodatkowaniu wartość polisy ubezpieczeniowej wykupionej dla pracowników?
Data wydania interpretacji: 28-03-2018
Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.30.2018.3.AMN
„(…) Wnioskodawca finansując ubezpieczenie, którego celem jest zabezpieczenie przed ewentualnymi wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą, w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych podczas podróży za granicą, do czego obliguje go – w przypadku pracowników – powołany wyżej § 19 rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Poniesienie kosztu ubezpieczenia w tym zakresie jest zatem dokonywane w interesie pracodawcy.
Dlatego też, wartość zapłaconej z tego tytułu składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Natomiast Wnioskodawca wysyłający pracownika w podróż służbową poza granice kraju nie ma obowiązku ponoszenia wydatków bądź refundacji wydatków w przypadku wystąpienia pozostałych zdarzeń objętych ubezpieczeniem. Przy tym, sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa ubezpieczenia powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa, jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.
Tym samym, nie sposób uznać, że w interesie Wnioskodawcy następuje poniesienie wydatków tytułem ubezpieczenia pracowników obejmującego swoim zakresem zapewnienie assistance czy ubezpieczenia ich od następstw nieszczęśliwych wypadków.
Mając zatem na uwadze powyższe, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę tytułem ubezpieczenia w pozostałym zakresie niż dotyczący zdarzeń wskazanych w § 19 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, mają na celu ochronę interesów pracowników. Nie powodują uszczuplenia ich majątku, do którego musiałoby dojść, gdyby nie sfinansowanie ww. wydatków przez Wnioskodawcę, a więc stanowią dla nich przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.
W konsekwencji, w tym zakresie Wnioskodawca realizuje na rzecz pracowników nieodpłatne świadczenie w rozumieniu powołanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym powstaje również przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.
Reasumując, w związku z ubezpieczeniem pracownika w zagranicznej podróży służbowej, jedynie równowartość składek zapłaconych przez Wnioskodawcę tytułem sfinansowania ubezpieczenia obejmującego niezbędne koszty leczenia pracownika za granicą, do których zwrotu byłby zobligowany Wnioskodawca stosownie do § 19 ww. rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej nie stanowi dla pracownika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Natomiast równowartość składek z tytułu wykupu przez Wnioskodawcę dla pracownika ubezpieczenia w pozostałym zakresie, tj. zapewnienia assistance oraz ubezpieczenia ich od następstw nieszczęśliwych wypadków, stanowi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wartość tych składek opłaconych za pracownika, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do przychodów pracownika oraz obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych (…)”.
Czy przyznanie pracownikom kart przedpłaconych nabytych z zfśs podlega opodatkowaniu?
Data wydania interpretacji: 13-04-2018
Sygnatura: 0114-KDIP3-2.4011.159.2018.1.MK
„(…) Karta przedpłacona to swoisty rodzaj karty płatniczej. Wydawana jest bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też przyznawany jej użytkownikowi kredyt. Rolą tych kart jest zapewnienie użytkownikowi karty (np. pracownikom) środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych (np. banknotów) lub znaków legitymacyjnych. Z technicznego punktu widzenia karta przedpłacona jest bardzo zbliżona do karty debetowej. Zatem kartę tę należy co do zasady uznać za świadczenie pieniężne z uwagi na jej zaklasyfikowanie jako instrumentu dostępu do określonych wartości pieniężnych, co finalnie umożliwia regulowanie zobowiązań pieniężnych.
Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w przypadku otrzymania przez pracownika karty przedpłaconej, zasilonej środkami pochodzącymi z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, przychód pracownika z tego tytułu będzie korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych do kwoty 1000 zł w roku podatkowym, zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PIT i w rezultacie, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika z tego tytułu, w tym obowiązek doliczenia wartości świadczenia do przychodu podatkowego danego pracownika oraz pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. (…)”.
